mövquf

sif. <ər.>

1. din. Vəqf olunmuş, vəqf üçün ayrılmış (bax vəqf).

2. klas. Varlığı başqa bir şeyin varlığından asılı olan; asılı, bağlı, əlaqəli, əlaqədar. Səltənətin davamı və silsilənin bəqası mövqufdur elmə. M. F. A.. Mövquf isə qəlbin fərəhi qətlimə, billah; Öldür məni, ey dilbəri- ziba, fərəh olsun! S. Ə. Ş.. Mövquf olmaq – asılı olmaq, bağlı olmaq, əlaqədar olmaq. <Nuxulular:> Çox yaxşı, ağa, bu bir asan işdir, təki iksirin təkmili buna mövquf olsun. M. F. A..

3. Tərk etmə, unutma. Mövquf etmək – tərk etmək, unutmaq, bir işi daha etməmək. İbrahim . . dükana getməyi mövquf edib oğlunun yanında qaldı. Ə. H.. Axır vaxtlar Kərbəlayı Fərəc bu yol ilə gedib-gəlməyi bilmərrə mövquf eləmişdi. Ç.. Mövquf olmaq – tərgidilmək, unudulmaq, daha edilməmək. Etsin onları şiə gərək ildə ziyarət; Mövquf ola, heyhat, çətindir belə adət. Ə. Q..